Hej, daar ben ik weer! Vanuit Zweden. Mijn eerste post ‘Hoe het begon‘ schreef ik nog vanuit Nederland. We zaten volop in de voorbereiding op onze verhuizing naar Zweden.
Nederland 📍
Niet alleen moesten een hoop spullen uitgezocht worden, we wilden immers alleen het hoognodige meenemen, maar ook de eindoplevering van ons huurhuis zat in ons achterhoofd. De muren moesten worden gewit, de tuin moest leeg (RIP moestuinbakken), en zelfs het laminaat moest eruit.
Ondertussen waren er ook veel regeldingen gaande: het aanvragen van een briefadres, de honden aanmelden bij de douane, het vinden van een betaalbaar verhuisbusje om te huren. Niets dat ingewikkeld was, maar het was vooral veel. Overal lagen afvinklijstjes vol to-do’s, op mijn bureau en in onze telefoons. Zowel fysiek als mentaal vroeg het veel van ons.
Kortom: we waren Heel Erg Druk.
Stukjes ervan deelde ik op Instagram. Een uitgebreide post schrijven voor Substack lukte echter niet.
Zweden 📍
Maar nu is alles anders. Als ik naar buiten kijk zie ik alleen bruin (dat steeds groener wordt) en blauw. Het enige wat ik hoor is het geluid van vogels en het stromende beekje naast onze tuin. Het afvinklijstje op mijn telefoon is nu zo kort dat het scrollbalkje is verdwenen. De uitputting is eindelijk uit mijn lijf verdwenen.
Toch is veel ook hetzelfde gebleven. Mijn ADHD-brein is gewoon meegekomen naar Zweden. Maar het werkt hier een stuk beter. Mijn zenuwstelsel lijkt hier tot rust te komen.
Behalve vorige week, toen ik oog in oog stond met een eland, maar dat verhaal bewaar ik voor later.
Dus dit ADHD-brein van mij moest even aangeslingerd worden (ik zit inmiddels op koffie #3), maar nu is het toch écht tijd voor een eerste update vanuit Zweden! Ik zal beginnen met hoe het nu gaat.
De grootste exposure-oefening die ik ooit deed
Tot iets meer dan een maand geleden was ik nog nooit in Zweden geweest. Mensen vertelden me regelmatig dat je je echt niet alleen maar online kunt inlezen over een land als voorbereiding op een emigratie. Want als je er echt bent, is dat heel anders.
Dat klopt. Het is hier nóg fijner dan ik had verwacht. Toen we een stukje Zweden inreden, het landschap steeds heuvelachtiger werd en er steeds meer rode huisjes opdoken, heb ik tien minuten lang gehuild. Ik had het al zo vaak op filmpjes gezien, of als ik virtueel rondreed via Google Streetview. En nu was ik er écht.
Ik dacht aan de Iris van vijf jaar geleden, toen ik nog zo angstig was dat het me op sommige dagen niet eens lukte om mijn huis uit te gaan. Dat ik huilend in de bus zat van Oldenzaal naar Enschede (12,7 kilometer) omdat het uit mijn veilige bubbel zijn me letterlijk misselijk maakte.
Zonder te poëtisch te worden, kan ik het het beste beschrijven alsof ik van een veilige, stevige glazen bol naar een fragiele, zachte zeepbel ging. (Ik typte eerst stolp in plaats van bol, maar zo ongelukkig als Sylvia Plath was ik nu ook weer niet.) Mijn wereld werd in een keer met 1200 kilometer groter. Er is letterlijk meer ruimte. Mijn angsten lijken ineens niet zo groot meer. Een ritje van 23 kilometer naar de supermarkt? Daar denk ik niet eens meer over na. Tenzij ik zelf moet rijden, maar daar hebben we het nog even niet over.
Ik had verwacht dat ik wat tijd nodig zou hebben om hier te wennen. Dat ik in de eerste weken sowieso nog heimwee zou krijgen. Maar ik heb nog geen moment heimwee gehad. Vanaf het eerste moment voel ik me hier al thuis. De natuur, de stilte, de langzame en eenvoudige manier van leven: het is alles waar ik op hoopte.
Alle clichés over wonen in Zweden zijn tot nu toe waar.
Top 5 van Leuke Zweedse Ervaringen tot nu toe:
De grotere Zweedse supermarkten zijn ge-wel-dig. Het assortiment is uitgebreid, veel is verkrijgbaar in bulk of XL-verpakkingen. Niemand heeft haast. Mensen kletsen rustig met de caissière, ook al staan er anderen te wachten. Niemand die zucht of op zijn horloge kijkt. Het is even rijden naar de dichtstbijzijnde supermarkt vanaf ons huis (20 minuten), maar dan heb je ook wat.
De stilte. Ik ben voor altijd verpest, en kan nooit meer in Nederland wonen, nu ik de stilte hier heb ervaren. ‘s Avonds als we in bed liggen, horen we alleen een stromend beekje en een uil (!). Ik heb mijn koptelefoon met noise canceling nog geen een keer op gehad.
Moshobbels aaien. Wandelen in de natuur is alsof je in een sprookje loopt. Vooral als het zonlicht door de bomen valt en het mos oplicht op boomstronken en stenen. Overal zijn stroompjes water en kleine watervalletjes. “De Zweedse bossen just hit different“ reageerde @tinyhousecaro_ op Instagram, en dat is echt zo.
Vogels en wilde dieren spotten. Ik gebruik de app Merlin Bird ID alsof ik pokémon aan het sparen ben, maar dan met vogels. Inmiddels herken ik het geluid van een groene specht (die je uitlacht) en een zwarte specht (die ietwat dramatisch gilt). Het spotten van hertjes vind ik ook geweldig; soms zien we ze vanaf de veranda. Verder heb ik al een eland (!!), een das, een klein wezeltje, eekhoorntjes en de eerste vlinders gespot.
Snoep scheppen. Dat ze in Zweden van snoep houden wist ik, maar dat er zulke grote snoepwinkels bestaan met honderden soorten schepsnoep wist ik niet. Ik denk dat ik er verstandig aan doe om snel op zoek te gaan naar een tandarts hier.
Toch nog Ik Vertrek-perikelen
Het is hier fantastisch, en alles is tot nu toe soepeler verlopen dan we hadden gehoopt. Na anderhalve week hadden we zelfs al ons persoonsnummer. Dat is iets wat normaal weken of zelfs maanden kan duren. Maar, zoals bij iedere verhuizing, kon een tegenvaller natuurlijk niet uitblijven.
We voelden ‘m al aankomen toen we op dag twee van onze verhuizing van Nederland naar Zweden steeds dichterbij onze eindbestemming kwamen. Je kent het wel: dat iets zó goed gaat, dat je gewoon weet dat er iets uiteindelijk misgaat.
De zon ging onder en we reden op grindwegen door de bossen heen, heuvel op, heuvel af. Bij elk meer dat we zagen riepen we ooooohh! en aaaah! Zenuwachtig maakten we grapjes: misschien bestaat het huis wel helemaal niet. We hadden immers het huurcontract getekend zonder het ooit te hebben gezien. Of misschien waren de foto’s die we toegestuurd hadden gekregen al wel heel oud, en was het huis inmiddels half ingestort. Of krioelde het er van de muizen. Een heel scala aan doemscenario’s passeerde.
Inmiddels was het pikdonker en waren we allebei heel moe van de lange rit. Ineens dook vanuit de berm een hert op dat wilde oversteken, te laat voor Steve om nog op tijd te kunnen remmen. Ja, daar heb je het al.
Maar vlak voor onze auto keerde het hert toch om, terug de berm in. Zelfs dit liep goed af!
Eenmaal aangekomen bij het houten rode huis ontmoetten we de huisbaas die ons een rondleiding gaf. Het huis bestond echt. Het was precies als op de foto’s. Nergens renden muizen rond. Het was zelfs blinkend schoon. Het was precies waar we op hoopten, en dan nog een beetje beter.
Terwijl we in gesprek waren met de huisbaas, die ons ondertussen de kamers boven liet zien, zei hij dat hij op het punt stond zijn eigen huis te verkopen.
“Dus ik kan nog niet zeggen hoe lang jullie hier kunnen blijven wonen, we zullen het zien.“
Ah. Dáár was het. De tegenvaller waar we op zaten te wachten.
Wéér verhuizen
De huurcontracten voor particuliere huur hebben hier meestal een opzegtermijn van drie kalendermaanden. Inmiddels heeft onze verhuurder het contract officieel opgezegd. We moeten er dus voor 1 juli uit. Daar hebben we flink van gebaald, vooral omdat het nu een stuk lastiger is om snel een nieuw huurhuis te vinden. Toen ik afgelopen winter een oproepje in een Facebookgroep plaatste, vonden we dit huis binnen tien minuten (ja, écht!). Maar nu verdwijnen oproepjes als de mijne in een zee van vergelijkbare berichten.
De zoektocht naar een nieuw huis gaat nu moeizamer dan we hadden gehoopt, en dat zorgt af en toe voor stress. Maar gelukkig zijn we gestrest in Zweden, en niet in een gehorig rijtjeshuis. Ik hoef maar een stap buiten de deur te zetten en ik sta middenin de natuur. Als ik nog wat verder loop, sta ik bovenop een heuvel met het mooiste uitzicht dat ik ooit zag:
En als zelfs dát niet meer helpt, koop ik gewoon weer een grote emmer schepsnoep.
Hopelijk heb ik in mijn volgende post goed nieuws over onze zoektocht. Ben je al geabonneerd? Dan weet je zeker dat je niets mist!
Je hebt gratis toegang tot mijn Substack, de betaalde abonnementsfunctie staat voorlopig uit. Vind je mijn artikelen leuk om te lezen? Je kan me hier op Ko-Fi of via een open Tikkie trakteren op een symbolisch kaneelbroodje. Het is eenmalig en het bedrag bepaal je zelf. Tack! ☕️
Wat een heerlijk uitzicht! Ben zelf groot fan van Zweden (heb er gewoond voor studie en we gaan er vaak op vakantie), dus ik snap he-le-maal waarom je het er zo fijn hebt. Ik wens jullie snel een ander fijn (nóg mooier!) huurhuisje toe 💕 🇸🇪
Fijn om te lezen dat het jullie zo goed bevalt daar! Ik duim mee dat jullie snel een nieuw rood huisje vinden waar jullie wel een hele tijd kunnen blijven.